Zgodnie z art. 135 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Samo ukończenie przez dziecko 18 lat, a tym samym osiągnięcie pełnoletności nie uprawnia rodziców do zaprzestania łożenia na utrzymanie dziecka. W tym zakresie wypowiedział się Sąd Najwyższy w Uchwale z dnia 16 grudnia 1987 r., sygn. akt III CZP 91/86 "Uzyskanie pełnoletności nie zmienia sytuacji prawnej dziecka w zakresie alimentów, jeżeli dziecko pobiera naukę w szkole lub na uczelni i czas na nią przeznaczony wykorzystuje rzeczywiście na zdobywanie kwalifikacji zawodowych”. Powyższe stanowisko Sąd Najwyższy podtrzymał w wyroku z dnia 27 stycznia 1999 r., sygn. akt II CKN 828/97, zgodnie z którym rodzice pełnoletniego dziecka, które kontynuuje naukę, obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem niego. W polskim orzecznictwie zostało przyjęte, iż obowiązek alimentacyjny trwa do chwili ukończenia przez dziecko nauki, z tym, że nie zostało to obwarowane szczególnymi wytycznymi. W orzecznictwie przewija się pogląd, wskazujący, iż w celu otrzymywania kolejnych rat alimentacyjnych, dziecko powinno osiągać postępy w nauce. Wskazuje to na fakt, iż samo kontynuowanie nauki poprzez zaczynanie coraz to nowych kierunkow studiów czy podejmowanie nauki innych zawodów, nie kończąc poprzednich – nie uprawnia do pobierania alimentów.
Wysokość roszczenia aliemtacyjnego w tym wypadku uwarunkowana jest nie tylko możliwościami zobowiązanego oraz potrzebami uprawnionego, ale również przyczynianiem się uprawnionego do osiągania dochodów. Orzecznictwo skłania się ku poglądowi, iż pełnoletnie dziecko ma możliwość podjęcia pracy weekendowej oraz wakacyjnej, co poniekąd wpływa na zwiększenie jego dochodów.
Mimo powyższego, pełnoletniemu dziecku przysługuje prawo do egzystencji na równej stopie życiowej rodziców. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 04 października 2011 r., sygn. akt II FSK 632/10 wyjaśnił, iż biorąc pod uwagę orzecznictwo sądów powszechnych, "zakres usprawiedliwionych potrzeb wierzyciela ustalany jest w zależności od tego, kim są względem siebie strony danego stosunku alimentacyjnoprawnego. Jeżeli stosunek ten dotyczy małżonków względem siebie oraz rodziców względem dzieci, wówczas zakres wzajemnych uprawnień i obowiązków alimentacyjnych wyznacza przede wszystkim dyrektywa zaspokajania przez te osoby potrzeb ekonomicznych zgodnie z zasadą równej stopy życiowej (...). Przyjmuje się bowiem, iż w ramach takiej grupy nie mają uzasadnienia znaczące dysproporcje w statusie ekonomicznym poszczególnych tworzących ją osób. Konsekwencją tej zasady jest możliwość ustalenia usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego na wyższym poziomie niż ten, który zapewnia jedynie opuszczenie przezeń sfery niedostatku. Stanie się tak w szczególności wówczas, gdy na taki pułap świadczeń pozwolą możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego.
Podsumowując, osiągnięcie przez dziecko pełnoletniości nie powoduje utraty przez niego prawa do pobierania świadczenia alimentacyjnego. Dopiero usamodzielnienie się dziecka, poprzez uzyskanie wykształcenia oraz podjęcie pracy uprawnia rodzica do zaprzestania łożenia na utrzymanie dziecka.
Pozew o alimenty należy złożyć w Sądzie Rejonowym, Wydziale Rodzinnym i Nieletnich właściwym miejscowo ze względu na miejsce zamieszkania uprawnionego. Pozew nie podlega opłacie sądowej. W celu sprawnego dochodzenia roszczeń alimentacyjnych zapraszamy do współpracy z adwokatem, radcą prawnym Kancelarii Jankowski & Radomska sp.p. biuro@jrkancelaria.pl.